Transcripten

Openingsmuziek Via Via met stadsgeluiden.

​

Presentatie Lotte

Elke dag voeren mensen grote en kleine acties in de stad. Roepende mensenmassa’s op het Malieveld of een enorme roodgekleurde mars door het centrum, een eenling met een protestbord, posters achter ramen en vlaggen die elke dag opnieuw gehesen worden. 

 

Je luistert naar een speciale aflevering van Via Via. Speciaal omdat het de laatste is voor onze tijdelijke zomerstop. En deze aflevering is ook speciaal omdat je nu geen verhalen van verschillende makers gaat horen. We worden in deze aflevering helemaal aan de hand meegenomen door één maker, naar één specifieke plek, die niet groter is dan een paar vierkante meters. De stoep voor de Russische ambassade, waar tussen twee bomen een enorme Oekraïense vlag hangt. Daarnaast staat iemand van de Vlaggenwacht. Je gaat luisteren naar een verhaal van Renate van der Zee.

 

Goed om te weten: Het is inmiddels twee jaar geleden dat Renate deze opnames maakte. Maar er is in de tussentijd weinig veranderd. De oorlog in Oekraïne duurt inmiddels bijna 3,5 jaar. En de vlaggenwacht staat er nog steeds elke dag.

​

​

Geluiden van vogels en muziek van een trekharmonica.

​

​

Renate     (Commentaarstem)

Voor de Russische ambassade hangt een enorme Oekraïense vlag. Dat is een protestactie, begonnen door buurtbewoners vlak na de inval in     Oekraïne. Die vlag hangt er elke dag en wordt bewaakt door een poel van honderdvijftig vrijwilligers, die elkaar om het uur aflossen. De meesten wonen in de buurt, maar ze komen ook van buiten de stad. Toen ik over die vlag hoorde, dacht ik: wauw, wat een prachtige actie. Ik besloot ook zo nu en dan een uur de vlag te bewaken. En bij die vlag ontmoette ik een aantal mensen naar wie ik nieuwsgierig werd. Zoals ICT-ondernemer Ronald. Een van de initiatiefnemers, die nog steeds drie keer per week in alle vroegte de vlag komt hijsen. 

 

De muziek van het accordeon stopt. Ronald stapt uit de auto. We horen een deur en een kofferbak die dichtgaat. 

 

Ronald        

Zo, goedemorgen. We gaan de vlag ophangen vandaag. En dat doen we elke ochtend om acht uur, tot elke avond zes uur. En in de tussentijd wordt hij dan bewaakt. 

 

Renate        

Wat ga je nu doen? 

 

Ronald        

Ik zoek dit hoekje. Dan weet ik, dat hoekje moet aan die kant. En dan hebben wij haken in die bomen geslagen. En daar hangen we dat…daarover. Dat zal ik dan even nu doen. Als dit een beetje netjes wil meewerken. Nou…zit het in in de knoop vandaag…

(De vlag wordt ontward)

Nou, dan gaan we nu de andere kant doen. Ja, thank you. Dit is dan het meest cruciale moment: dit is namelijk de vlag even zo strak mogelijk spannen. En weer vastmaken. 

 

Op de achtergrond klinken kinderen die voorbij komen.

 

Voorbijganger    

Boe, Poetin! 

 

Renate        

Er komen schoolkinderen langs. 

 

Ronald        

Die komen elke ochtend langs op hetzelfde moment en dan schreeuwen ze ‘Boe, Poetin!’ Altijd leuk. Ja. 

 

Renate        

En hoe hou je dat nou vol, joh? 

 

Ronald        

Het geeft structuur aan het leven. (Ronald lacht) Dus om half acht gaat gewoon de wekker. En dan een half uurtje ben ik hier en dan hang ik op. En daarna ga ik koffie drinken, ontbijten en naar mijn werk. 

 

Renate        

Heb jij nou nog het gevoel dat het daar iets toe doet? 

 

Ronald        

Nou, dat is natuurlijk maar een heel beperkt effect. Maar als er één Rus hier aan de overkant zich eraan irriteert, dan vind ik het al de moeite waard. En weet je, het is met dit soort dingen: alle kleine beetjes helpen. En dat geldt hier ook voor. Maar het echte effect is natuurlijk minimaal. Maar het dwingt ons ook om elke dag daar even over na te denken. Dus heeft het zin? Nee, uiteraard niet. Maar toch wel een beetje..

 

Renate     

En wat zeggen de mensen van de ambassade?

 

Ronald        

Ja, die zeggen niks tegen ons. In het begin hebben ze nog wat getoeterd en het volkslied keihard aangezet met het Russische volkslied, met de raampjes open. Ze hebben nog twee keer gas gegeven met de achterkant de vlag in. 

 

Renate        

Oh, met de auto zo erachter? 

 

Ronald        

Ja. Nou ja, allemaal frustraties en dat is precies wat we moeten hebben. Laat ze maar lekker irriteren. Kijk daar hebben we Johan. 

 

Johan        

Goeiemorgen, goeiemorgen. Het grote werk wordt als eerste gedaan. 

 

Renate        

En jij gaat het kleine werk doen?

 

Johan        

En ik ga assisteren bij het kleine werk.

 

Renate         

En wat is het kleine werk? 

 

Johan        

De kleinere vlag ophangen. 

 

Ronald        

Johan, het lukt verder wel? Oké, nou dan zien we elkaar weer. Dus ja, zo ontstaan vriendschappen, hè. Bij de vlag. Hoihoi.
 

De deur van een auto slaat dicht. 

 

Renate        (Commentaarstem) 

Buurtbewoner Johan, een gepensioneerd ingenieur, is een van de trouwste vlaggenwachten. Hoed op, rug recht, staat hij bijna elke ochtend op zijn post.

 

Johan        

Ja, nou ja, die oorlog was natuurlijk ongelooflijk schokkend dat dat toch gebeurde. Je voelt je heel erg machteloos en nou ja, hier doe je iets, je zendt een signaal uit. En hopelijk wordt dat toch ergens opgepikt, of werkt het door. Daar hoop ik eigenlijk op. Nou, je weet misschien dat, poosje geleden zijn hier opname gemaakt voor de Oekraïense televisie. Dat kan je terugvinden op YouTube. Alle commentaren eronder zijn zo hartverwarmend. Dus dan heb je ook weer het idee van die mensen daar geef je op die manier een beetje hart onder de riem. Maar het komt er wel op neer dat ik vaak dit eerste uur heb, want dat is niet erg populair. 

 

Renate        

Waarom niet? 

 

Johan        

(Johan lacht) Ja, het is het eerste uur, het is vroeg, acht uur… Goeiemorgen. 

 

Renate        

Er komt een dame langs met haar hondje. 

 

Johan        

Ja. Ik moet ‘s avonds wel op tijd naar bed, zeg maar, dat wel. 

 

Renate        

En wat maak je zoal mee als je hier staat? 

 

Johan        

Nou, het voornaamste is dat je veel mensen, buurtbewoners, hier ontmoet. Er komen heel veel mensen langs, met name ‘s morgens mensen die naar het werk gaan. Dan komen ietsje later de mensen hun honden uitlaten. Dus ik heb hier heel veel hondenvrienden gemaakt. 

 

Renate        

Waarom zijn die honden zo enthousiast? 

 

Johan        

Ja, omdat ik snoepjes voor ze heb. Dus als ik 's morgens de deur uit ga, dan doe ik een handje van die snoepjes in mijn zak… En er komt een vriend. Kijk, dit is nou Bo. (Johan lacht, we horen het hijgen van een hond.)

 

Renate        

Ja, dat is een zwart hondje. 

 

Johan        

Hondje? Het is een stevige hoor. Bo is een stevige. Die moet ook altijd geknuffeld worden. Ja. (Johan lacht) Wauw… Goedemorgen Fiona. 

 

Renate        

Hij is zo enthousiast. 

 

Fiona         

Ja, heel enthousiast. Als ze Johan ziet, dan trekt ze een sprintje naar hem. Ze zijn echte vrienden geworden.

 

Renate        

Kent u Johan goed al? 

 

Fiona        

Ja, we kennen elkaar een jaar nu, denk ik. Ja. Zeker. Ruim een jaar eigenlijk, ja. In het begin moest Bo een beetje wennen aan Johan, omdat hij een hoedje draagt, daar houdt ze niet zo van. In het begin begon ze altijd te blaffen, toen zei ik tegen Johan: ‘Je moet haar gewoon een koekje geven en dan hebben jullie vriendschap.’ Nou, en zo is het gebeurd. 

 

Renate        

Wat vind je ervan dat Johan dit doet? 

 

Fiona        

Ja heel goed, ja. Een van de trouwste vlaggenwachters is Johan. Hij staat er ook echt voor, hè. En ik denk dat hij het zelf ook heel erg leuk vindt om dit te doen. Een beetje aanspraak met mensen. En, en…

 

Johan        

Ja, ik vind het heel erg belangrijk om te doen. Dus dat is mijn eerste motivatie. Maar ja, er komen allerlei dingen bij. Er zijn ook hele mooie en interessante dingen. Zoals je ontmoetingen met je buurtbewoners, die je anders niet had gekend. Ik praat het volgende uur wel eens vol, ja. Dat komt best wel voor. 

 

Renate        

Waar gaat het dan over?

 

Johan        

Ja, waar ik persoonlijk mee bezig ben. Ik heb nog een tante van 92 die waar ik mee ga wandelen. Ze weet niet wie ik ben, bijvoorbeeld. Ze zit in een gesloten afdeling, ik ga dan met haar naar buiten. Dus als je daarheen gaat, kom je in een hele andere wereld. Dus ja, wat je dan af en toe zoveel meemaakt, zit ik dan ook wel even vol mee. En met sommigen kun je daar dan ook wel even over praten, bijvoorbeeld. Dus er zijn buiten dit, onderwerpen genoeg waar je het dan over kan hebben. 

 

Renate        

Ik denk dat jij weer verder moet? 

 

Fiona        

Ik ga weer verder en ik moet weer aan het werk. Oké, ja. 

 

Renate     

En heb jij eigenlijk eerder in je leven dit soort acties gedaan? 

 

Johan        

Ik was een van degenen die demonstreerde tegen de oorlog in Vietnam. Oeh…

 

Renate        

Waarom word je nu al emotioneel? 

 

Johan        

Ja, het emotioneert me nog, want ik zie dan beelden voor me. Er waren toen bombardementen rond Kerst. En dat was op de televisie. Ik zie het nog voor me. Er werd gefilmd vanuit een bommenwerper. Er was een hele rij bommenwerpers achter elkaar en je zag voor je, bommen vallen daar. Dat is natuurlijk afschuwelijk, maar we wisten ook om wat voor mensen het ging. Dus dat was zo schokkend dat het me nu nog emotioneert, ja. Later heb ik natuurlijk met ‘Ban de Bom’ meegedaan. Nu bij de klimaatmars ben ik geweest. Ja, daar ben ik ook bij geweest. Voor mijn kleindochter, hè. Want ik heb een kleindochter. 

 

Renate     

En doe jij dit ook voor haar? 

 

Johan         

Ja, natuurlijk. Ja, je denkt toch ook aan je kinderen en vooral dan aan je kleinkinderen. Oorlog hadden we toch nooit meer gewild hier in Europa. Dus dat dat gebeurt, ja, verdorie. Dan moet je toch echt wel alles op alles zetten. 

 

We horen de muziek van een trekharmonica. 

 

Renate        (Commentaarstem) 

Actievoerster van het allereerste uur is de 86-jarige Dick. Wit haar, appelwangen en wakkere, blauwe ogen. Zodra zij het nieuws over de inval in Oekraïne hoorde, fietste ze naar de Russische ambassade. 

 

Dick        

Nou, daar stond ik hier in mijn dooie uppie. Ik stond naar die ambassade te kijken en toen heb ik een beslissing genomen: ik ga hier elke dag van 12 tot half 1 ga ik hier staan. Veertig dagen lang ga ik een half uur hier staan. 

 

Renate        (Commentaarstem)                                         

Er kwamen meer mensen met Dick bij de ambassade staan. Tegelijkertijd spanden buurtbewoners een Oekraïense vlag voor de ambassade. Eerst een kleintje, maar op een gegeven moment een joekel van 20 meter. 

 

Dick        

Toen is de burgemeester hier langs gefietst en heeft gekeken wat de bedoeling was. Hij zei: ‘Mijn zegen heb je, maar je moet elke dag van 9 tot 5 één iemand bij die vlag laten staan.’ 

 

Renate        (Commentaarstem)                                         

Want zolang er één persoon bij de vlag staat, is het officieel een demonstratie en moet de ambassade dit toelaten. Dick staat er nu één keer per week. Niet langer elke dag. Maar wel net zo toegewijd als in het begin.

 

Dick        

Want er gebeuren hier zoveel leuke dingen. Mensen die langskomen met de auto en die toeteren en zeggen: ‘Goed zo.’ Of mensen op de fiets die afstappen. 

 

Renate        

Komen er ook Oekraïners langs? 

 

Dick        

Ja, en zelfs Russen. In het begin, de eerste paar weken, was het heel erg verdrietig. Er kwamen met name Russische vrouwen die hier stonden te huilen. Die schaamden zich zo vreselijk. Ik heb ze zo moeten troosten in het begin, die Russische vrouwen. Maar de Oekraïense, jonge mensen die kwamen, die gingen toen het Oekraïense volkslied zingen. Nou, dat hebben toen, geloof ik, nog met een aantal mensen uit de buurt geoefend. Ja, ik vind het op zich zo geweldig dat wij in een land leven... waar we voor onze eigen mening mogen uitkomen. Vrijheid van meningsuiting hebben we hier, die luxe. En ik woon in Den Haag: stad van recht en vrede. Dat ik stom ben als ik dit niet doe. Dus het is voor mij niet een kwestie dat ik dit moet. Maar ik kan       gewoon niet anders. 

 

Renate        (Commentaarstem)                                         

Dick is in 1936 geboren. Ze heeft dus de Tweede Wereldoorlog nog meegemaakt. 

 

Dick        

Ik denk dat dat zo diep in je genen zit. Ik was natuurlijk kind. En ik heb allerlei nare dingen meegemaakt. Razzia's en zo. Als kind vond ik dat doodeng. Dat zo 'n razzia was en mijn vader moest vluchten. Het is wel zo in de oorlog. Het verzet. In de oorlog was natuurlijk juist in die kringen, van waar ik dan opgevoed ben, wel heel erg belangrijk. Want ik heb nu bij de herdenking van 4 mei, verhalen gelezen over Bergentheim. Dat is het dorp waar mijn man vandaan komt. En dat daar zijn… mensen vanwege hun verzet doodgeschoten. En dat verzet, dat zijn allemaal families die ik gekend heb. Ik was zeg maar negen toen de oorlog voorbij was, dus dat verzet, dat was… dat werd niet met kinderen gedeeld. Dat was wel zo. Maar je voelde als kind natuurlijk het donders goed aan, dat gebeurde overal dus het werd ook een manier van leven.

 

Renate        

Toen u er na de hand achter kwam, dat er zoveel verzet was in de streek waar u vandaan kwam, was dat voor u een inspiratiebron?

 

Dick        

Ik denk in mijn onderbewuste. Niet accepteren van zo het gaat. Dus dat heb ik denk ik wel heel erg meegekregen. 

 

Renate        

Oh, er komt nou een heel groepje mensen… Jongens, komt... 

 

Dick        

Ja, dat heb je tussen de middag. 

 

Renate        

Ja, komen even kijken… Wat vind jij ervan? 

 

Voorbijganger    

Het laat duidelijk zien dat er genoeg mensen zijn die gewoon, die Oekraïne steunen. En dat is zeer mooi, want dat hebben ze zeker wel nodig. Want ze zijn al een jaar bezig of zo, anderhalf jaar? Dat is echt veel te lang. 

 

Renate        

Komen die altijd? 

 

Dick        

Nou, die lopen vaker langs, ja. 

 

Renate        

En nu is het prachtig weer, hè. Maar hoe heeft u het volgehouden in de winter? 

 

Dick        

Ja, ik zag er verschrikkelijk tegenop. Want dan, ‘s ochtends, dan denk ik, oh, mens, wat koud en... Nou, en ik moet hier naartoe fietsen, ik heb geen auto. Maar, wat ik dan doe. Ik hoef maar even te denken aan Oekraïne en ik ga. En nu die ellende van die overstroming in Gerson. 's Ochtends open ik de krant en vandaag staat er: Irina uit Gerson met haar hond in het water. En denk ik, ik ga straks even tien minuten stil zijn hier, mediteren voor Irina. Dan heb ik een mens voor ogen. En het klinkt heel dwaas, maar ik zing tien minuten. En ik zing dan van: licht wat terugkomt, hoop die niet sterven wil en vrede die bij mij blijft. (Dick zingt) Licht wat terugkomt, hoop die niet sterven wil, vrede die bij mij blijft. (Dick stopt met zingen) Dan ben ik helemaal blij.

 

Renate        

En de Russen in de ambassade, hebt u daar weleens contact? 

 

Dick        

En daar zwaaien wij naar. Nu de laatste tijd niet meer zoveel, maar we hebben wel een tijd gehad dat er veel verkeer heen en weer was. En en dat we elkaar groeten. Ik vind het wel jammer dat we geen contact hebben. Heel erg jammer. Ik zou wel willen theedrinken.

 

Renate        

Met de ambassadeur? 

 

Dick        

Ja. Ik zou willen zeggen: zouden, kunnen wij nog niet samen zorgen dat er een klein lichtpuntje komt of grotere lichtpuntjes? Laten wij samen proberen. Ik kan me niet voorstellen… Ja, Poetin is natuurlijk de waanzin zelf, maar deze mensen… En zolang het onrecht voor de Oekraïners voortduurt en ook het onrecht, vind ik, voor die Russische moeders die al hun zonen dood zien gaan… dat is ook verschrikkelijk. Zolang blijf ik gemotiveerd om dit te doen, denk ik.

 

We horen een trekharmonica spelen. 

 

Renate        (Commentaarstem)                                        

's Middags verschijnt meestal websitemaker Edouard bij de vlag. Hij draagt een brilletje, heeft altijd een pet op en voor zijn buik hangt een trekharmonica.

 

Eduard        

Nou, ik heb eigenlijk een vast repertoire, dus diverse Oekraïense muziek. Er zitten een paar Kozakkendeunen bij. Er zit een strijdlied bij, wat de meeste Oekraïners kennen. Er zit een romantische avondlied bij, dat kennen ze meestal ook wel vrij goed. En uiteraard het volkslied.

 

Renate        

En hoe ben je nou erbij gekomen om dat te gaan doen?

 

Eduard        

Nou ja, Oekraïne werd aangevallen. Daar schrokken we allemaal heel erg van. En toen dacht ik al meteen: ik moet wat doen en wat kan ik doen? Ja, ik kan muziek maken. Ik heb de eerste nacht eigenlijk al meteen, ben ik het Oekraïense volkslied gaan opzoeken en dat om gaan zetten voor een harmonica-notatie. En ja, die had ik na een week, had ik die… beheerste ik die helemaal. En zodra er maar een demonstratie was, of het nou Russen zijn tegen Poetin, of dat het Oekraïners zijn… ja, dan ging ik daarheen. Ik las in de krant dat er een grote vlag hing en dat dat iedere dag was. Dus ik was zo nieuwsgierig en toen ben ik daarheen gegaan. Toen ben ik daar heen gegaan. Toen ben ik gaan spelen. En ja, toen dacht ik: ik kan dat gewoon iedere dag dit doen en voor mij is dat ook een soort ja, hoe zal ik het zeggen die aanval op Oekraïne, die raakt me dusdanig dat ik echt iets, als ik dat dit niet doe, dan voel ik me doodongelukkig.

 

Renate        

Als je nou hier staat en je bent aan het spelen, wat hoop je dan te bereiken?

 

Eduard        

Dit is… die ambassade is een stukje Rusland en die lui komen iedere keer naar buiten en dan zien ze die vlag en voor een deel horen ze mij ook spelen, en ik denk ergens moet dat wel indruk maken. En het feit dat ik hier iedere dag sta, en ik blijf altijd vriendelijk. Dat dan toch op een bepaalde manier dwing je respect af, en dat merk ik wel ook, ja.

 

Renate        

Hoe merk je dat?

 

Eduard        

Nou, mensen, ze kunnen soms, ik zwaai dus altijd. In het begin negeerden ze mij stoïcijns. Maar tegenwoordig reageren ze wel vriendelijker. Ze zwaaien terug of ze knikken terug. Als je echt iedere dag die deun hoort, dan op een gegeven moment, kan ik me voorstellen dat je in je slaap plotseling, dat dat weer tot je doordringt.         Of dat ze achter een kopieermachine staan, of wat dan ook, of de ramen aan het zemen zijn, en dat ze ineens per ongeluk één van die liederen aan het fluiten zijn, die ik speel. Dat die collega's zeggen van: ‘Hé, wat ben jij nou aan het doen?’

 

Renate        

Even wachten tot die auto voorbij is. 

 

Eduard        

Ja. Dat is een Rus. Kijk nou, zwaait hij terug, Zie je?

 

Renate        

Oh ja. Dit is een Russisch iemand, die naar de Russische ambassade wil? 

 

Eduard        

Ja, er stond daar net een man. Daar achter die auto, die zwaaide terug. Zag je dat niet? 

 

Renate        

Ja.  

 

Eduard        

Dat is een soort kleerkasten, maar die zei eigenlijk altijd heel vriendelijk, ja. Ik kan niet anders zeggen. Kijk, als kinderen naar buiten komen dan speel ik, speel ik een Russisch kinderliedje. Ik ken er twee. Kinderen zijn onschuldig uiteindelijk en die liedjes ook. Doorgaans. Dus over een krokodil, over twee ganzen die gaan zwemmen, of zoiets. Weet je, dat kan. Dus, ja. Ik hoop dat het ontregelt eigenlijk.

 

Renate     

En hoe gaat dat liedje met die… dat krokodil liedje?

 

Eduard        

Oh, die gaat altijd fout. Dat is jammer, die gaat altijd fout. Krokodil Jenna. Even kijken hoor. 

 

Eduard pakt zijn trekharmonica en begint te spelen. 

 

Eduard        

Bijna goed.

 

Renate        

En wat heb je voor leuke dingen hiermee gemaakt?

 

Eduard        

Nou, er komen regelmatig Oekraïners langs en die vinden natuurlijk ontzettend leuk als ik speel. Er was een meisje, die krijgt echt de tranen in de ogen toen ik één van die rustige liedjes speelde. Ik was op een gegeven moment al geïnteresseerd in volksmuziek en toen was er een paasmarkt op het Voorhout in Den Haag. En daar verkocht iemand kinderspeelgoed en er zat een werkend trekharmonicaatje bij voor 30 gulden. En daar ben ik op begonnen, feitelijk. Het was een periode dat ik slecht aan werk kon komen. Ja, en toen begon ik aan mezelf te twijfelen. En als je dan merkt dat je als je harmonica speelt, en begon natuurlijk langzaam, dan kreeg ik zulke leuke reacties. Ook vanwege de website, dat ik daardoor, toch ja, mijn zelfvertrouwen weer een beetje terug kreeg. Dus het is echt wel een beetje een redding geweest. Ja.

 

Renate        

Je gaat hier elke dag naartoe. Is dat geen opgave?

 

Eduard        

Ja, maar het is een soort moeten. Ik speel hier, en tot Oekraïne toe krijg ik reacties. Dat is niet, niet van de minste, dus nee. Karnejenko heet die man. Als ik het goed heb. Dat is een adviseur van Zelenski en die twittert heel veel. En die zei van… die heeft een tweet gemaakt, dan sta ik met die harmonica te spelen. En daar kwamen heel veel reacties op uit de hele wereld. ‘Oh a this guy, I love him.’ Ik probeer verder bescheiden te blijven, maar soms lukt dat niet want ik krijg daar zulke leuke reacties op. En nou ja, ik ben iemand die best wel veel twijfelt. En dan ben ik zo blij dat ik dat soort reacties krijg. Ik denk nou ja, dit doe ik echt niet voor niks. Het geeft ook heel veel andere mensen, blijkbaar ook die Oekraïners, een bepaalde manier ook moed. Van: ze laten ons niet in de steek. Dus ik sta hier iedere dag en iedere dag door en toch, hoop dat er iets van een knopje omgaat, bij die ambassade. Je weet het niet.

 

Renate        

Weer of geen weer, de vlaggenwachten staan bij de vlag. Dat kost tijd en energie. Maar de vlag geeft ook iets terug.

 

Dick        

Het is natuurlijk voor mijzelf ook goed. Voor mijn menszijn. Dat ik dit doe. Zit ik nou net te denken. Ik word daar denk ik bewuster, een bewuster, een levend mens van. En door de mensen die ik hier ontmoet. En ik geloof heel erg in de zachte krachten. Zachte krachten zullen uiteindelijk winnen. Want deze oorlog komt een keer zover dat ze niet mee kunnen.

 

Renate        

Maar het kan nog wel heel lang duren.

 

Dick        

Ja. Al die tijd sta ik hier.

​​

​

Outromuziek Via Via

​

​Presentatie Lotte

Je hoorde een documentaire van Renate van der Zee, montage door Jon Hille. 

Deze speciale aflevering van Via Via was de laatste voor onze zomerstop. We zijn weer terug met nieuwe afleveringen op 2 september.

 

In de tussentijd wil je misschien meer mooie podcasts horen, en daarom heb ik drie luistertips voor je. Als je geniet van Via Via denk ik dat je deze ook mooi zult vinden.

In de podcast ‘Look’ hoor je over de betekenis van oogcontact in verschillende culturen. Hoe je verhoudt je je tot een vreemde, en hoe bepalen sociale codes ons gedrag.

​

(fragment Look)

 

In de podcast Platte Grond hoor je documentaires over de stad, maar anders dan in Via Via. De afleveringen - die prachtig in elkaar zitten - onderzoeken hoe onze leefomgeving is ingericht, van wie de ruimte is en wat ermee moet gebeuren. 

 

(fragment Platte Grond)

​

Als laatste tip, de podcast Ssst. Dit is een podcast over stilte. Of eigenlijk, wat we bedoelen als we het over stilte hebben. Hoe ervaar je stilte in de stad, is stilte fijn of beangstigend? 

 

(fragment Ssst)

 

Outromuziek Via Via

​

Met deze drie luistertips kom je de zomer wel door denk ik. Je vindt ze terug in de shownotes. 

In september zijn we er weer. En als je Via Via volgt op Spotify, Apple Podcasts of een andere app, dan komen die nieuwe afleveringen na de zomer, straks vanzelf bij je binnen. Ben je dus niet geabonneerd, doe dat dan even. Het is gratis.

​

Als je ons nog meer wilt helpen, laat dan een review achter in je podcastapp en stuur Via Via ook door naar vrienden, familie, buren en collega’s die ook van podcasts houden! 

​

Volg ons via Facebook of Instagram, of schrijf je in voor onze nieuwsbrief om niks te missen. 

Ik wens je een hele fijne zomer, in de stad of juist daarbuiten, en dankjewel dat je luisterde!

​

​

​

​

​

transcript: Elize Kuiper

​

​

​